miércoles, 2 de diciembre de 2009

Metéronnola dobrada

Todavía estou a escoitar as palabras da Ministra de Cultura, ao pouco da sua toma de posesión, cando nos dicia a toda a sociedade que a finalización da guerra aberta entre internautas e sociedades xestoras de dereitos de autor pasaba por escoitar a todas as partes e chegar a unha solución consensuada. Non podía ser doutro xeito cando a carta de presentación do governo ZP é o talante.
Pois ben, dun xeito moi sutil e nun recunchiño (para ver si no-la colaban) do anteproxecto de lei de economía sostible, esa lei que pretende arranxar todos os nosos problemas dun plumazo, autorizase á propia ministra do consenso a que peche calquera web que vulnere algún dereito de propiedade intelectual, sin necesidade de orde xudicial.
Supoño que a estas alturas na SGAE estarán a facer unha boa festa, como marcan os cánones, os que cobran, claro.
E eu, que son moi ben pensado, estou CASE seguro de que, si esta iniciativa de lei vai adiante, os propios integrantes da SGAE (onde inclúo ata o porteiro e mailo apuntador) serán os primeiros en renunciar a todos aqueles ingresos que proveñen deses cánones, anteriormente citados, que surxiron pola ameaza que supuñan as novas tecnoloxias para o pan de todo-los, anteriormente citados, integrantes da SGAE (onde inclúo ata o porteiro e mailo apuntador), posto que esa ameaza xa non será tal e non se xustifica seguir cobrando por ditos conceptos.
Repito!!!. Eu son ben pensado. E se estivera errado entón seguirían sendo uns buítres carroñeiros, que comen toda a merda que lles facilita este governo tan talantoso.

lunes, 23 de noviembre de 2009

Cuestión de tamaño

Hoxe vin unha nova que chamou poderosamente a miña atención e que vos paso a relatar. A NSA (Axencia de Seguridade Nacional de EE.UU), algo así como o CNI español, planea contruir un enorme centro de procesamento para almacenaren os datos das suas investigacións i espionaxe de telecomicacións. Ese centro tería unha capacidade, nada mais e nada menos, que de un Yottabyte.
¿E que carallo é un yottabyte?. Fácil; un yottabyte é igual a 1024 zettabytes; un zettabyte é igual a 1024 exabytes; e un exabyte é igual a 1024 pettabytes; un pettabyte é igual a 1024 terabytes (esto xa me soa algo); e seguro que todos sabedes que un terabyte é igual a 1024 gigabytes. E dicir, un yottabyte equivale a 1.000.000.000.000.000 GB (ainda que me de vergoña dicilo, prometo que non son capaz de pronunciar de viva voz esta cifra).

Mirade o astronómico deste cifra que todos os discos duros de todos os ordenadores domésticos do mundo non chegarían, todos xuntos, a unha capacidade de 1 zettabyte.

Imaxinade un mundo no que todas as conversacións a través dun movil do mundo poideran ser almacenadas e ainda sobrara sitio para gardar fotografias por satélite de cada un dos nosos movementos.

Visto así casi da gañas de botarse a temblar, pero non me neguedes que non se trata dunha forma de colonialismo ben moderna. Para que logo digan que o tamaño non importa.
Foto: ¿Cantas pombas farían falla para transmitir un yottabyte de datos?

jueves, 12 de noviembre de 2009

Aniversario

Tal dia coma hoxe de hai un ano comenzou este recunchiño a dicir cousas, sen guión pero con emoción. Todo o que sentia fíxose eco entre todos vós, e todos vós replicastes o que sentiades.
Logo partin a outros lugares virtuais, a navegar polos ceros e uns, para chegar ás vosas entrañas, aos vosos corazóns, e pronto nos chegamos a coñecer, ainda que solo fora un pouquiño, que é como sempre se coñecen ás persoas: un pouquiño.
I é que detras de toda esta parafernalia atopámonos unha chea de persoas, que si non fora pola tecnoloxía igual nunca nos encontraríamos coa profundidade con que o facemos a cotío.
Por elo hoxe estou de celebración. E como non podía ser doutro xeito, espero celebrar moitos aniversarios mais. ¿Unídesvos á miña festa?

viernes, 23 de octubre de 2009

Xustiza de risa

Somos capaces de coñecer a idade dunha alimaña fosilizada (que non fala) de centos e miles de anos. Con unha análise de ADN podemos distinguir a calquera persoa de entre todos os seus semellantes. Coñecemos o xenoma ao dedillo, ata o punto de crear un ser idéntico a outro.
E con todo isto non somos capaces de saber a idade dun mozo de 17 anos (ou de 19), que aínda está vivo, e que de momento fala.
Todo isto non deixaría de ser unha mera situación curiosa que nos permitiría rirnos do sistema xudicial que nos tutela.
Pero cando por este despropósito uns mariñeiros están secuestrados un dia mais e as súas familias non saben case nada de como se atopan, entón é cando un se cabrea.
Mentres os peritos analizadores de dentes cambian de opinión diariamente, e os xuíces pásanse a pataca coma se lles fora estourar nas mans, estamos a por en risco a vida dos nosos conviciños.
I eu digo: ¿si non se da sabido a idade do pirata polos dentes, non será mellor partirllos e que el mesmo diga a idade que ten? (método tradicional). I é que este método ás veces funciona e con un 100% de probabilidades de éxito.
Que alguén pense dunha vez nos secuestrados do Alakrana.
Foto: Atuneiro á deriva

viernes, 16 de octubre de 2009

Crise

Eu, que tendo a ser mais materialista que espiritual, sempre crin que o problema que estamos a padecer era debido a unha crise económica sen precedentes, fronte os que argumentaban que o que estamos a vivir é debido a unha crise de valores.


Pois ben!!!. Acábanme de convencer os segundos, despois de ver os motivos polos que pechan os negocios. Este é o cartel que aparece na porta do que antes era unha cafeteria.


Pero este non é o único, pois xusto ao lado aparece este outro,



Crise de valores en toda regla, que levou a engrosar a lista de parados a todos os empregados desta empresa.

E para colmo de males hai quen é o demo e escribe coma o demo.

P.D.: Tomo nota do tirón de orellas de Zeltia, que xa me dixo que ia sendo horas de actualizar o blogue.

lunes, 21 de septiembre de 2009

Marionetas

Todo periodista aspira a ser independente. Toda información debe darse coa maior obxetividade posible, minimizando os sesgos.

Mais resulta que a información é poder, polo que convértese nunha meta manipular a información de xeito que se plasme como un desexa. E para iso empréganse periodistas e empresas de comunicación.


Liña editorial se lle chama ao don de aplicar un sesgo cara un determinado lado, impedindo que a información chegue a nós con obxetividade e impedindo aos periodistas dicir o que pensan de verdade. Igualiño que marionetas movidas con fios.

domingo, 13 de septiembre de 2009

Nota informativa

Hai anuncios que son claros e concisos, pero hai outros ambiguos e enmarañados. E o que para uns pode ser claro para outros pode estar enrevesado. A min, visto o cartel, non me queda claro a partir de que dia non podo facer ruidos excesivos.
Posted by Picasa

lunes, 24 de agosto de 2009

Formas


Moitas veces damos mais importancia á forma que ao fondo. Sempre compre facer as cousas según o xeito que establece non sei que "cánones". Hai que marcar estilo, se saber definilo, ou definirse.

E ao fondo non se lle adica nin a mais mínima reflexión, sempre que as formas sexan as que se acostuma.


Vista a forma da foto eu considérome un homosexual. Mais se nos fixásemos no fondo o que son é un larpeiro.
¡Que bos están os tomates da horta de meu pai!.

miércoles, 5 de agosto de 2009

X Tantos



Eu son partidario de marcar a X na renda para a igrexa católica, apostólica e romana.


E porqué?, preguntarédesvos. Pois porque o IRPF é un imposto directo, e os fieis seguidores da igrexa de Cristo estarán purificando a sua ialma proporcionalmente aos ingresos obtidos nesta estadía terrenal.


Estaremos aportando ao plan de pensións da eternidade con cómodas cuotas que nos permitan chegar a fin de mes, e sin un mes non é posible aportar, que Deus nos perdoe.


Todo isto vai en contraposición co imposto indirecto que supón o pago de responsos e misas, así como outro tipo de actos litúrxicos. Estes impostos non dependen da renda de cada un, polo que págano en igual cuantía pobres e ricos. Igualiño que o IVE.


Cando nos "aconsellan" traer a sete ou oito curas para cantarnos pregarias e rogos cando facemos a viaxe para o mais alá, dise que é para ir ao ceo, de xeito que cantos mais curas haxa con maior brancura chegaremos ao carón de noso Señor. Eu non sei se con maior brancura, pero o que si sei é que se chega antes porque un bota á correr para alonxar os tímpanos espirituais desas voces "aterciopeladas" canto antes. E cuns poucos euros menos no peto, tantos como un número múltiplo das voces que nos empurran cara o ceo.


¿E que pasa con aqueles cuxas familias non poden pagar ese imposto indirecto?. ¿Convertirase a súa viaxe nun camiño de espiños en vez de pétalos de rosa?. ¿E si ainda por enriba non marcaron a X na renda?. Pois que o Banco da Eternidade non lles ha de prestar nin un peso.


Filliños, marcade con unha X a casilla da Igrexa, xa que ao igual que ocorre coa Facenda Pública, Igrexa somos todos, pero uns mais que outros.

Foto: ¿A cruz de Cristo ou a X da renda?

lunes, 27 de julio de 2009

Anfibio

Unha cualidade que ansiamos os humanos é a de movernos con total liberdade. De ahí que, dende tempos inmemoriais, o home busque e invente trebellos que nos permitan movernos por terra, mar e aire.
Ansiamos movernos con liberdade pero logo non disfrutamos desas viaxes e facémolas con rapidez posto que as consideramos unha perda de tempo. Buscamos coches con centos de cabalos, avións que voan á velocidade do son ou barcos que rompen as olas antes de que rompan elas.

E todo isto ainda co risco de perder a vida no intento. ¿Non sería mellor disfrutar do que ansiamos?


Foto: ¿Vehículo anfibio?

viernes, 10 de julio de 2009

O Conxuro da queimada

"Mouchos, coruxas, sapos e bruxas. Demos, trasnos e dianhos, espritos das nevoadas veigas. Corvos, pintigas e meigas, feitizos das mencinheiras. Pobres canhotas furadas, fogar dos vermes e alimanhas. Lume das Santas Companhas, mal de ollo, negros meigallos, cheiro dos mortos, tronos e raios. Oubeo do can, pregon da morte, foucinho do satiro e pe do coello. Pecadora lingua da mala muller casada cun home vello. Averno de Satan e Belcebu, lume dos cadavres ardentes, corpos mutilados dos indecentes, peidos dos infernales cus, muxido da mar embravescida. Barriga inutil da muller solteira, falar dos gatos que andan a xaneira, guedella porra da cabra mal parida. Con este fol levantarei as chamas deste lume que asemella ao do inferno, e fuxiran as bruxas acabalo das sas escobas, indose bañar na praia das areas gordas. ¡Oide, oide! os ruxidos que dan as que non poden deixar de queimarse no agoardente, quedando asi purificadas. E cando este brebaxe baixe polas nosas gorxas, quedaremos libres dos males da nosa ialma e de todo embruxamento. Forzas do ar, terra, mar e lume, a vos fago esta chamada: si e verdade que tendes mais poder que a humana xente, eiqui e agora, facede cos espritos dos amigos que estan fora, participen con nos desta queimada."

Asegúrovos que non quedou nadiña, e pronto pasamos do conxuro ao aturuxo.

jueves, 25 de junio de 2009

Normas

Precisamos normas para poder convivir dun xeito ordeado. Para que todos saibamos o que temos que facer en cada momento, e ainda que nos parezan, ás veces, obvias, compre telas sempre en tempo e forma á nosa disposición.


As normas nacen coa promulgación, crecen enriquecéndose (con novas aportacions, con debates políticos ou técnicos), reprodúcense coa xurisprudencia e outras fontes de interpretación, e morren coas derogacións.


E sempre ha de haber uns controladores de que as normas pasen por todas estas fases naturais e que velen pola sua aplicación que, xunto con un réxime sancionador, aseguren o seu cumplimento por todos nós. E consigamos vivir todos dun xeito non anárquico. Parece un proceso lóxico.


Pero claro, cando quen ten que controlar que o fin sexa o cumplimento das normas contando con sancions como medio, se adica a colocar como fin a proposición de sacións empregando como medio, ou como excusa, o cumprimento das normas, entón complicase todo.


E complícase tanto que nin cumpren as normas os controladores nin os controlados. Vivimos todos un pasiño mais cerca da anarquía.


Foto: Penedo penado

jueves, 4 de junio de 2009

Leña

A moitos nos gusta facer leña da árbore caída, porque é moi fácil. Non fai falla tirala ao chan, paso previo para facer pitelas dunha árbore. A ninguén se nos escapa que ademais tirar unha árbore rexa e forte, aparte de dar que facer, é perigoso, xa que nos pode caer enriba con consecuencias tráxicas.



Por iso buscamos arbores que xa están no chan e logramos o que nos propoñemos: facer leña. Sin embargo moitas veces os que conquiren facer leña da arbore caída non teñen lareira nin cociña económica. A leña convirtese nun residuo da árbore, que moitas veces estorba.



Volvemos entón a coller o camiño fácil e deixamos a leña no mesmo sitio onde un dia houbo unha arbore caída, onde un día houbo unha arbore forte e ergueita.

Foto: Árbore caida esperando ser leña

miércoles, 27 de mayo de 2009

Nerón


Arde Roma co mellor equipo do mundo.


¡¡ÁRDELLE O EIXE!!

viernes, 22 de mayo de 2009

Concurso-Sorteo Fin de Semana en Galicia


Que non decaia!. Para que non se vos olvide, ainda se pode pedir número para o concurso dunha fin de semana nunha casa rural galega, promovido por un blogalego en Catalunya: "Sempre en Galicia". O seu autor é Xulio, un locutor de Radio Cornellá que fai nese país un programa de radio integramente en galego. E neste sitio web conta todos eses programas, para quen non podemos escoitar esa emisora, por causa da distancia.

Eu xa teño número, pois díxome desta iniciativa o blogueiro, armadanzas onde os haxa, Chousa da Alcandra. E teño un número ben chulo para que o dia 14 de xuño saia agraciado nalgunha das casas participantes: 0 25 (o cuarto dun cento).

Todos os que queirades participar somentes tedes que enviar un correo a semprengalicia@gmail.com solicitando número, según as bases indicadas no blogue de Xulio. Así que, si ainda non o fixestes, anímovos a conquerir número, xa que os premios son moitos e bos:


  • Casa 1-Xanela da Lua: Pequena e acolledora casa rural, con suxerente e acertado nome, situada na mesma costa da Morte, en Lira (Carnota). Ao pé maior horreo de Galicia, con rivalidade coñecida co horreo de Carnota, moi próximo. Ao pé da praia de maior extensión de Galicia. Casiña de seis habitacións e que conta con vistas cara o mar bravo e grandioso da costa da morte.

  • Casa 2-Santa Maria da Ponte: En Viana do Bolo (Ourense), e nun entorno cunha fermosa paisaxe, á beira dun castiñeiro centenario, unha das arbores mais emblemáticas de Galicia, atopase este hotel spa. A estancia combina descanso e aventura, pois se inclúen no prezo da mesma rutas en bici e de sendeirismo.

  • Casa 3-Hotel Vila de Viana: Situado praza maior da vila de Viana do Bolo (Ourense). Aparte dos servicios propios dunha casa de turismo teñen unha xoiería que pretende recuperar a tradición familiar, posto que os antepasados dos propietarios rexentaban outra na mesma vila.

  • Casa 4-Hotel restaurante A Nosa Casa: O nome poderianos indicar que estemos en calquera vila de Galicia, posto que é un nome moi empregado para este tipo de negocios na nosa terra. Neste caso estamos, de novo, en Viana do Bolo. O cocido e as androias son o estandarte desta casa. Todo un luxo gastronómico.

  • Casa 5-Hotel O Retorno: Tamen situado en Viana do Bolo. Acordome neste intre de cando tocaba na Banda de Musica do meu pobo e fomos a tocar a Viana do Bolo. Acordome de dar os pasarruas e a procesión por unhas ruas moi empinadas, que coa xunto coa calor que facía aquel dia, si que mereciamos descansar, por exemplo, neste hotel.

  • Casa 6-O Mirador da Ribeira: Situado en Viana do Bolo, cunha galeria que chama a atención. Na Rua Santo Cristo atopase esta casa que seguro fará as delicias dos seus hospedes.

  • Casa 7 - Casa Rural Rosalía: Situada en Lobios, en pleno parque natural. Un lugar para pasar uns dias nun entorno privilexiado. Rosalía estaría encantada de escribir uns versos adicados a estas terras.

  • Lote de productos-Queixos do Xures: Queixos feitos artesanalmente con leite de cabra que se alimentan no parque natural serra do Xures-Baixa Limia, no sur de Ourense, e sal. Todo un luxo para o agraciado que poderá probalos. A quen non lle toque pero lle apetezca probar pode acceder á sua páxina web onde os poderá mercar, aparte de facer outras moitas consultas. Unha páxina cun deseño amigable e pola cal quero felicitar ao promotor da mesma.

Iniciativas deste tipo han de contar coa nosa colaboración e apoio, para que cada vez se fagan mais grandes e variadas. E para que Xulio, artífice desta idea, vexa recompensado todo o seu traballo, que non foi pouco.


¡ A PARTICIPAR TODO O MUNDO!

miércoles, 13 de mayo de 2009

Fátima


Hoxe, dia 13 de Maio, é o dia de Fátima. En moitos lugares de Galicia e Portugal se celebra esta festividade e se honra a esta virxe.
É unha excusa perfecta para visitar algún dos santuarios que albergan a sua imaxe e así venerala. Pero si non se pode asistir non hai problema porque agora podes seguir a novena en directo por internet. A parroquia de Fátima en Ourense ven de por en marcha esta iniciativa para que fieis de todo o mundo podan seguir os actos litúrxicos.
A Igrexa non mira para outro lado en relación coas novas tecnoloxias e incorpóranas as celebracións. Espero que deixe de mirar para outro lado noutros aspectos da vida que evolucionan inexorablemente.
Só falla que se emita a misa dos domingos. Así non haberá excusa para non asistir á misa. Ainda que a min o cura diciame de pequeno que ver a misa pola televisión era pecado....... pero non mortal.
Si queredes asistir á misa virtual: http://www.novena09.es/

jueves, 7 de mayo de 2009

Giveaway of the day

Non. Non se trata do novo filme de James Bond.
Quero compartir con todos vós esta páxina web que me pareceu sorprendente. Trátase dun sitio onde todos os dias se pon a disposición de todo o mundo un programa comercial con licencia de uso para a sua descarga de xeito gratuíto.

Hai que descargalo durante 24 horas, pasadas as cales xa non o podes descargar gratuítamente posto que xa está colgado o programa do dia seguinte.

Pemitenos conquerir programas de xeito legal, con licencia de uso como dixen, e sen desembolsar un euro, nin dar datos ninguns, nin nada de nada. Simplemente acceder á paxina, pulsar o boton descargar programa, si nos interesa, e listo. Funciona e non hai segundas partes, nin trucos. E está en cristiano. ¿Que mais se pode pedir?

A idea paréceme moi boa e por iso a comparto con todos. No widget que poño no lateral aparece todos os dias o programa disposto para descargar. Este widget facilitase na propia páxina web para quen o desexe.

Enlace: http://es.giveawayoftheday.com/

martes, 5 de mayo de 2009

Os corsarios da SGAE

A piratería quedalles pequena a esta panda de gandules. Eu non teño palabras para calificar a forma de proceder desta xente. E non me creo nada que velen polos intereses dos autores porque os autores seguro que non aceptan estas prácticas.

O pequeno Juanma é un cativiño que padece o sindrome de Alexandre, unha doenza rara pola cal o neno quedará tetrapléxico, sordo e cego. O pequeno necesita duns medicamentos que se están a desenrolar en EE.UU para que a sua vida sexa a normal de calquer pequeno. E para elo necesitanse coma sempre, cartos. Moitos cartos.

Os pais de Juanma están a facer todo o que poden e estan a chamar a moitas portas para recadar o importe necesario. Unha desas portas foi a de David Bisbal, o cal tras escoitar o que move a eses pais, decide facer un concerto cuxa recadación irá destinada a financiar parte dos fondos necesarios para esa medicación.

Pois ben, solo á SGAE se lle pode pasar pola cabeza esixir o 10% da recadación en concepto de dereitos de autor, fixeronlle firmar uns documentos a eses pais onde se comprometían a pagar 5.000 euros á SGAE.

A nova chega a coñecemento dos medios. E publican a nova en xeito de denuncia, de forma que a esta hora, ante a revolta montada, decidiron ceder o importe que reclamaron anteriormente.

Eu, repito, non teño palabras para calificar esta forma de proceder, pero tampouco me extraña moito vindo de quen ven.


E aqui poño o enlace da paxina de web que canaliza as axudas a Juanma: http://www.ayudajuanma.es/

jueves, 30 de abril de 2009

Premio



Por fin o meu blogue conqueriu un premio. Un deses que de vez en cando alguen che da e pasas media tarde facendo as tarefas que che mandan. Por fin, chegou o primeiro, i espero que non sexa o último (ja,ja esto digo con certo "recochineo").


E a quen lle teño que dar as miñas gracias mais sinceiras: a Carlos Sousa. Reputado comentarista e acompañante da blogosfera que todos coñecedes ben. Vindo del este premio para min xa ten a consideración dun Pullitzer.


En fin, como ben dice Carlos no seu blogue, dende Areas cara a Ponte, teño que facer unha chea de cousas para ser digno portador deste premio, a saber:





  • Exhibir a imaxe do premio “Olha que blog Maneiro”.
  • Exhibir o nome do blogue que concedeu o premio.
  • Indicar outros 10 blogues propostos para seren maneiros.
  • Comunicar o premio aos blogues seleccionados.
  • Publicar as regras.
  • Comprobar que os blogues premiados seguen as normas.


Asi que vamos por orden: a imaxe, publicada; o nome do meu benefactor, publicado; as regras, publicadas. E blogues propostos por min e merecentes dun premio destas características, aos cales lles comunico a boa nova e mais hei de comprobar si cumpren as regras:


  • Chousa da Alcandra, que a imaxe do premio vaille a xogo co deseño do seu blogue
  • Artabria, que ultimamente deambula bastante
  • Mer, que deu coa clave da pandemia do século: é unha gripe.
  • Cuspedepita, pola boa sintonia e compenetración entre Galicia e Arxentina.
  • Avelaiña, que me gustan moito as suas historias.


..... e xa me cansei, raio. Que xa non debe quedar ninguén que non teña este premio.


Así que o resto de agraciados serán aqueles que non o teñan e lles apeteza telo. Deixádeme un comentario si o queredes, que non sabedes o que vos perdedes.

lunes, 27 de abril de 2009

Que nos depara o futuro?


O coñecemento do futuro en xeral, e do noso en particular, sempre é algo que esperta en nós grande interese, e ata pagamos porque alguén nolo diga. De ahí que moitos persoas se adiquen profesionalmente a iso. E digo profesionalmente porque o que sí fan é gañar diñeiro decíndonos o que nos vai pasar no futuro.


Todos temos gran interés. Pero cando falamos de cando imos morrer as cousas cambian. Ante a fecha da nosa morte, si é que alguen a sabe, tapamos os oidos. I e que vivir sabendo cando imos morrer cambiaría os nosos actos dun xeito radical.


Pero si hai alguén que teña interés en saber a fecha da sua morte aquí vos mostro o "Test da Morte", sitio web que contestando a unhas sinxelas preguntas vos dirá canto vos queda de vida, ou o que é o mesmo, que día ides a morrer.


Non deixa de ser un sitio web curioso, pero hei de admitir que a miña curiosidade está a loitar co feito de non querer saber a fecha da miña morte. Polo tanto ainda non fixen o test, pero ao mellor un dia destes igual o fago. A ver si alguén se atreve.

jueves, 23 de abril de 2009

Un computador para todos



O governo ten entre mans un ambicioso plan para facilitar un ordenador a cada cativo de educación primaria. A idea é ir acabando paulatinamente co emprego de libretas, blocs e incluso cos libros de texto, que parece ser que se van a dixitalizar para poder consultalos en liña.


Supoño que a posta en marcha e a sua efectiva implantación será costosa, tanto en recursos materiais como humanos, e suporá a implicación de moitos sectores, pero a idea é fantástica.


Conseguir que os cativos teñan como principal ferramenta de traballo un ordenador permitiralles ter acceso a unha cantidade de información enorme en tempo record. Pero non somentes se trata diso. Tratase tamén de educar aos cativos con un ordenador na man, de modo que se acostume o alumno a empregar o computador con xeito. Trátase de educar dentro de internet igual que se educa para interactuar co mundo real. Educar para viaxar polo mundo virtual.


I eso considero que é esencial para un futuro no que internet formará parte da vida cotiá como si de comer se tratara. Felicidades pola iniciativa.

Foto: Libros impresos en papel, ¿teñen os dias contados?



http://www.elplural.com/politica/detail.php?id=33056

lunes, 20 de abril de 2009

Cadeas



Os eslabóns dunha cadea, entrelazados uns con outros, unen as suas forzas de xeito que o resultado final é maior que a resistencia da suma de todos eles.


Por tanto o emprego de cadeas é moi util para aproveitar os efectos multiplicadores do seu uso. Cadeas de producción multiplican os productos que de alí saen. Cadeas de montaxe permiten ensamblar pezas a velocidade de vértigo. Cadeas humanas permiten realizar tarefas precisas que apuran o desenlace das mesmas dun xeito organizado.


Pero tamén se empregan para pechar cousas que non se queren volver a abrir. Na cadea pechamos a xente durante un periodo de tempo largo que non queremos que saia. Con cadeas reforzamos unha pechadura para que non sexa aberta.


E romper estas cadeas faise moi complicado. Precisanse unhas tenazas e moita forza para abrir aquelo que se quere pechar. Quitar un deses eslabóns implica romper a cadea, implica abrir o que esta pechado, implica maior axilidade mental e maior marxe de maniobra, implica acadar a liberdade.


Entón ¿para que se queren as cadeas?.


Foto: Rompe as cadeas, se podes

lunes, 13 de abril de 2009

Berlusconi



Teño tantas cousas que dicir deste home que xa non sei por onde empezar. O verdadeiro terremoto que ten Italia, con perdón, é este home á fronte do seu governo.


E precisamente, a raiz do terrible terremoto que sufriron os habitantes de L'aquila, aparece o cinismo deste home que non ten límites.


Fora mellor que non se presentara na zona do seismo, porque as suas palabras foron certamente desafortunadas. Solo a un home da sua clase se lle ocurre dicir á xente que ve como toda unha vida se ve reducida a unha morea de escombros que se tomen eso como "si estiveran un dia de camping". Como se lle nota que non foi a sua casa a que desapareceu.


Debeu ser que lle resultaba moi caro enviar a todos os damnificados a hoteis da costa para ir á praia, como xa apuntara, e decidiu facer da zoa cero un camping.


Ou ante o ofrecemento da comunidade internacional de axuda de medios técnicos ou económicos para facer que o trance dure o menos posible, a sua resposta non podia ser outra que non. "Somos un país rico e non nos fai falta axuda de ninguen". En todo caso, para arranxar as igrexas, dixo.


Pois as igrexas que as arranxe o Vaticano. O primeiro é levantar as casas de todos os que estan de camping para que poidan rematar as vacacións forzosas ás que se viron sometidos polo seu presidente.

Foto: Camping a la italiana

sábado, 4 de abril de 2009

Don Emilio Calatayud Perez

Emilio Calatayud Perez, dito así seguro que a moi poucos lles soa quen é, pero si lle engadimos que exerce como xuiz de menores en Granada entón seguro que moitos de vós xa sabedes de quen falo.


É o xuiz que dicta exemplares sentenzas cun único obxetivo: que o menor non volva a cometer ningún delito porque de verdade dase conta da gravidade do que fixo. Co único obxetivo de conquerir unha verdadeira reinserción dun menor que está en proceso de desenrolo dunha personalidade para o futuro. Como dice él "si a xustiza de menores funciona como debe, estaremos disminuíndo a xustiza de mañá".


Considera que o pilar esencial dunha sociedade é a educación das novas xeracións, e cre que educando aos nenos non será necesario castigalos de maiores. Os delitos cometidos por maiores son o resultado de malas prácticas educadoras na infancia.


Por enriba de todo isto, de que estemos dacordo cos seus pensamentos ou coas suas medidas, é un home que ve a xustiza de menores como un medio para facer ver ou facer entender. Cada caso precisa dunha sentenza única, baseada no sentido común. Non cre na xustiza que funcione coma as porcas parideiras que cando paren botan 12 ou 15 cochos uns detras doutros e todos iguais.


Como en case todo na vida, o sentido común debe ser un referente, e por desgracia cada vez empregase menos. De ahí a crise na que estamos inmersos no mundo capitalista, e dandolle pé a un réxime dictatorial como o comunismo cubano para berrar que razón tiñan. ¡Uns dictadores dándonos clases de como debe funcionar a sociedade!.


Insisto, a falla de sentido común levanos sempre a extremos, e para min os extremos nunca son bos. Á xustiza pasalle o mesmo. Temos unha xustiza vengativa, cuadriculada, na que se olvida que se está a xulgar persoas, onde a lei se convirte nun fin e olvídasenos que é un medio. Que a lei debese interpretar dentro de cada caso concreto. Por iso nos atopamos a persoas que rouban miles de millons e que estan na calle porque se pagan a sua liberdade, e a persoas que rouban unha barra de pan para poder levarse algo á boca metidos en chirona. A xustiza parece un caixeiro automático: "a sua sentenza, grazas. Caso cerrado", e pasamos páxina.


O sr. Calatayud, independentemente de que estemos dacordo con él ou non, analiza cada caso como o que é. E dicir, un rapaz que fixo algo malo, que o tivo que facer por algo, que é unha persoa que comete errores, pero que tamen os pode correxir ou sobrepoñerse a eles; e a lei é un medio para conquerir isto.


Para min é o exemplo de como deberiamos obrar todos, tendo en conta as nosas conviccións e mantendo o sentido común como referente.


O xuiz Calatayud soe rematar as suas intervencións públicas co "Decálogo para formar a un delincuente", do cal é o autor, e unha poesía de Martin Niemoeller. Eu vou a rematar este post con eles:




DECÁLOGO PARA FORMAR A UN DELINCUENTE




  1. Empece dende a infancia a darlle ao fillo todo o que lle pida. Así crecerá convencido de que o mundo enteiro lle pertence.


  2. Non se preocupe pola sua educación ética ou espiritual. Espere a que alcance a maioría de idade para que poida decidir libremente.


  3. Cando diga "palabrotas", riallas. Isto animarao a facer cousas cada vez mais graciosas.


  4. Non lle regañe nin lle diga que algo do que fai está mal. Podería crearlle complexos de culpabilidade.


  5. Recolla todo o que él deixa tirado: libros, zapatos, roupa, xoguetes, etc. Asi acostumarase a cargar a responsabilidade sobre os demais.


  6. Deixelle ler todo o que caia nas suas mans. Coide de que os seus pratos, cubertos e vasos estén esterilizados, pero non de que a sua mente se encha de porcallada.


  7. Reña a miudo co seu conxuxe en presencia do seu fillo. Así a él non lle doerá demasiado o dia en que a familia, quizais pola sua propia conducta, quede destrozada para sempre.


  8. Delle todo o diñeiro que queira gastar. Non vaia a sospeitar que para dispoñer do mesmo é necesario traballar.


  9. Satisfaga todo-los seus desexos, apetitos, comodidades e praceres. O sacrificio e maila austeridade poderían producirlle frustracións


  10. Poñase da sua parte en calquer conflicto que teña cos seus profesores e veciños. Pense que todos eles teñen prexuizos contra seu fillo e que de verdade queren fastidialo.


POESÍA DE MARTIN NIEMOELLER, pastor protestante alemán.



"Cando os nazis viñeron a buscar aos comunistas, gardei silencio, porque eu non era comunista.



Cando encarcelaron aos socialdemócratas, gardei silencio, porque eu non era socialdemócrata.



Cando viñeron a buscar aos sindicalistas, non protestei, porque eu non era sindicalista.



Cando viñeron a buscar aos xudeus, non protestei, porque eu non era xudeu.



Cando viñeron a buscarme a mín, non había ninguén mais que puidera protestar."



viernes, 27 de marzo de 2009

Productos con gran poder calorífico

A primavera xa chegou, a revolucionarnos o sangue. As terminacións nerviosas están a cen. Pero para quen non sinte nada distinto coa chegada da primavera aquí tedes un listado de productos encende-mistos, que, tal vez, nos axuden a quentar os pes e outras cousas. Empregados como ingredente ou condimento, en infusión, etc. poden chegar a subir a temperatura varios grados.



  • Esparragos e gengibre: os primeiros estimulan o aparato xenital e o segundo aumenta a potencia sexual. Xuntos forman unha combinación explosiva.

  • Perexil e brecol: dous elementos perfectos para preparar ensaladas especiais. E si refogas o brecol con allo e perexil a líbido subirá varios peldaños.


  • Trufa: en pequenas proporcions esperta todos os sentidos (dixen todos)


  • Clavo: unha especie de olor e sabor forte i estimulante, con fama de erotizante. Empregala como condimento ou botala en viño (a alguns pode chegarlle solo o viño)

  • Comino e pementa: para subir a temperatura de calquer prato. A roupa sobrará en poucos minutos.

  • Salvia, romeu e tomiño: dan un toque amoroso aos alimentos. En infusión son un bon tónico.

  • Aguacate: un magnifico estimulante. Con guacamole e picante pode ser explosivo.

  • Froitos secos: En moitos pobos sirvense nas bodas para garantir unha apasionada noite de bodas.

  • Apio: Mezclado con remolacha potenciase o seu efecto. Ollo, porque con leituga da gañas de durmir.

  • Mariscos: Ostras, cigalas, gambas, almexa, nécora. O seu valor monetario básase no seu poder afrodisiaco.

  • Platanos: Muy rico en potasio e outros minerais, son perfectos para repoñer forzas tras un encontro sexual.

  • Pólen: é un dos afrodisiacos mais potentes pero debese tomar ao menos durante catro ou cinco dias antes. En consonancia, o seu efecto dura uns cantos dias despois.

  • Fresa: axuda a relaxar os organos sexuais femeninos e melloran o coito.

  • Dátiles: aumentan o desexo e a enerxia sexual. Froito indispensable para lances amorosos.

  • Coco: estimula a líbido, sobre todo o seu zumo.

  • Canela e vainilla: afrodisiacos clásicos, tanto en rama como en polvo (ja)

  • Menta: aumenta o vigor sexual.

  • Piña: ten un toque afrodisiaco xa que estimula o sistema nervioso.

Asi que si vos atrevedes a mezclar estes productos coa chegada da primavera, avisade, polo que poida pasar.

lunes, 23 de marzo de 2009

Meus amigos da SGAE

Case todos sabedes a miña posición contraria á SGAE e ao que deron en chamar canon dixital pero que eu comparo co imposto revolucionario.
Mais hoxe non os vou criticar. Hoxe quero botar unhas risadas con todos vos.
Aqui vos deixo un corte de Buenafuente que versa sobre o canon dixital da SGAE. Para que pasedes un bon rato, xa que non ten desperdicio. O final, e ante a pregunta de "como podo evitar o pago do canon?", é moi ilustrativo, cómico e realista á vez.
Os seguidores de Buenafuente seguro que xa o verían.

lunes, 16 de marzo de 2009

20 anos de WWW dan para moito.



E despois de celebrar o 20 cumpreanos da WWW, acabo de descubrir unha páxina que me permite comentar a grandeza de 20 anos de desenrolo da Web.
Trátase da páxina de Univisión, medio venezolano de comunicación, onde se publican novas e, en tempo real, todo o mundo as pode ler.
E non só iso, senon que todos os lectores poden facer os comentarios que consideren oportunos, e dicir, interactuan e enriquecen a nova en cuestión.
Ista é a tónica xeral das paxinas web dos medios de comunicación, e posiblemente, en 20 anos estemos falando de que os medios escritos xa non se impriman, ou os medios televisivos xa non se vexan en televisións.
E preguntarédesvos seguramente: ¿porqué a páxina de Univisión?.
Pois a miña elección básase en que unha análise profunda desta páxina permite facer un hachado insólito. Sabiamos que o noso ex-presidente Aznar aprendera inglés co ex-presidente Bush, pero agora tamén sabemos que Bush aprendeu español con Aznar. I ese español foi o que a administración Bush incorporou aos plans de estudo dos EE.UU.
Vou a permitirme extractar algúns comentarios feitos á nova dos resultados electorais no Salvador, publicada por Univisión, e sen pedir permiso aos seus autores. Non quero pedir permiso porque non sei se daría aguantado a risa. Velai a mostra:





  • Rata34, de Houston (Texas), comenta: "bueno ai que acitar el govierno del frente hojalas que cunpla sus promesas y que no balla ser coructo "


  • Llanes1, tamén de Houston (Texas), comenta: "que viva el cambio ,nuestro funesobama que venga al fin el cambio a nuestro pais nomas extorciones, no mas secuestros no masdelicuencia.ojala que estro pase y que DIOS les ayude y les ilumine para hacer un elsalvador mas seguro que viva el FMLN"


  • Lilbaby, de Illinois, comenta: "Pues no nos q da de otra q asectar la de rota!! y ai q saber perder!solo esperamos q este nuebo presidente nos ayude y sirba d algo y no robe ala poblacion como lo an echo todos!!!!"


  • mateo21463119506lopez777, de Cypress, Texas, comenta: "Esperamos si en verdad Funestrae cambios al pais,tal como lodijo en las campanas...Que seancambios que faborescan al pueblopero que no meta cambios dirigidos por Chavez y Raulcastro ya que esos estan locos"


  • Outra vez, lilbaby, comenta: "Eso es verdad siempre! ellos lo q son es ser la drones eso es lo unico q saben aser!"


  • Flormarina, de Illinois, comenta: "No boy a fecilitar al nuevo presidente mejor les boy a dar el pesame a todos la bola de innorantes que elijieron al partido terrorista que destruyo el pais. Cuando se den cuenta que se hecharon la soga al cuello ya ba hacer muy tarde. En verdad que no puedo enterder como se a podido olvidar la jente de todas la destruccion que hiso la QERRULLA YO"


  • Elgatochulo, de Carolina do Norte, comenta: "todos los arenistas y criminales de arene les duenle asta el alma q perdieron hoy esta nuestra hitoria del salvador todos los arenitas ya no robaran mas al pueblo salvadorenos ahora los areneros q coman mrd de todo lo q robaron hoy la gente linda del pueblo tiene un nuevo presidente no mas arena no mas crimenes en el salvador"


  • Elgatochulo, outra vez: "flormarina eres tan innorante q ni tu sabes como te llamas asi me quedate calladita donde estas se q eres una arenitas asesina del salvador te gusta q el pueblo del salvador se esten muriendo de hambre por culpa de tu partido arena hoy el dinero q tienes mejor escondelo".


  • Wolssss, de Carolina do Norte, comenta: "me deceg ciona ver estos mns de ver personas ignorantes que parese que noson realistas acaso no ven la realidad de nuestro pais las per sonas se estan volviendo reveldes por lo mismo que el pais esta pasando es una burla lo que an echo contigo espero i entiendas el mns ayudar al mas necesitado.el defender tus derechos no te ace"


Todo un descubrimento que quero compartir con todos vos. Velaquí o enlace que resume estes 20 anos de historia: http://www.univision.com/content/content.jhtml?cid=1872832#commenttitle


domingo, 15 de marzo de 2009

Feliz cumpreanos

Neste mes de Marzo cúmprense 20 anos do nacemento da World Wide Web (WWW). Aló polo ano 1989 nacia no seno do Centro Europeo de Investigacions Nucleares (CERN) coa finalidade de que a comunidade internacional de físicos puidera compartir información dun xeito rápido e sinxelo a través de páxinas que contiñan enlaces a outras páxinas, enmarañando unha rede que chega ata os nosos días como un referente para infinidade de aspectos do desenrolo humán, e sin a cal a historia escribiriase doutro xeito ben distinto.
Non é imaxinable un mundo sin a interconexión de millóns de computadores onde prácticamente todo se comparte a unha velocidade de vértigo. Nestes 20 anos a rede acadou unha dimensión enorme. Non só se comparte información, senón que se interactua coa rede, empregase a intelixencia colectiva para proporcionar todo tipo de servicios. É o que se deu en chamar Web 2.0.
A velocidade á que avanza é imparable polo que con outros 20 anos, ¿onde chegaremos?. O tempo nos dará resposta a moitas cuestións.
Entrementres deséxoche, WWW, un feliz cumpreanos.





P.D. Non deixa de ser curiosa a primeira páxina que se creou en Marzo de 1989 e que hoxe fai referencia a este acontecemento histórico: http://info.cern.ch/

Foto: Fai 20 anos eu e mais o meu amigo eramos GAITEIROS. ¿Acórdavos que faciades fai 20 anos?

martes, 10 de marzo de 2009

Preguntas existenciais.

Hoxe unha dúbida inunda a miña sesera; fágome un montón de preguntas, das cales necesito respostas, pero hoxe solo, que mañá é outro día.


Hoxe, despois de ler as novas matutinas, pregúntome polo voto emigrante, que dito así parece é un voto que marcha de aquí para outro país, pero realmente é todo o contrario. ¿Entón non se debería chamar "o voto inmigrante"?.


Non entendo a que ven, a santo de que alguen que non vive aqui pode que votar aqui. E que oculto interés pode ter para votar aquí.


Si eu tivera a posibilidade de votar nas eleccións de, por exemplo, Turquía seguramente non o faría, porque sinceramente dame igual quen saia (ainda me amarga votar aqui). A non ser que tivera un interés especial, claro está. Por exemplo, si a min me veñen dar un "carameliño", pois eu, que son agradecido, a cambio vótolle encantado da vida, ainda que sexa á dereita mais reaccionaria ou á extrema esquerda. Total despois xa os aguantarán os que viven alí.


Asi que, voltando a Galicia, porque motivo hai que permitir o voto a xente que vive fora de aquí, que moita dela nin sequera ven de vacacions, e que polo tanto dalle exactamente igual quen goberne a non ser, insisto, que haxa un interés especial, e que non ten nada que ver co interés que podemos ter os galegos de que nos gobernen ben, que ao fin e o cabo é para que votamos os que vivimos aquí (ainda que case nunca o conseguimos).


E porque teñen que decidir quen vai a xestionar o diñeiro dos nosos impostos quen contribue ás arcas con "cero patatero" euros. Xente que ten intereses aquí pero que non tributa neste país non entendo porque ten que votar aqui. ¿Imaxinades unha comunidade de propietarios onde aparte dos copropietarios que pagan a couta comunitaria tiveran poder de decisión os veciños da comunidade de enfrente?.


Todo isto leva aos nosos gobernantes e clase política en xeral a gastar moitos euros que con moito traballo achegamos nós ás arcas de todos, en viaxes e festas alén dos mares para chamar a atención deste voto sen sentido.


Mentres non se me demostre o contrario considero unha tomadura de pelo que os emigrantes teñan dereito a voto aquí (e non me vale que naceran aquí). E si votan aquí, creo que é unha obriga que tributen aqui, polo menos polos intereses que poidan ter neste pais. Porque para eles é algo a facer cada catro anos, pero logo temos que sufrir as consecuencias os que vivimos aqui todos os dias.

Foto: "Mira que boa pinta ...... vótame!"

jueves, 5 de marzo de 2009

Prevención de riscos

Todos sabemos que mais vale previr que lamentar, ou que curar. De ahí o importante que é sinalizar as zonas en obras para evitar males maiores.

Pois aqui tedes a mostra de que as cousas ben feitas ben parecen. Esta é unha zona en obras sinalizada en plena T4 de Baraxas. Na sinalización non se escatima nin o mais mínimo esforzo.

¿Pero e a obra onde está?.

En fin, a ministra de Fomento non quere pillarse os dedos outra vez, e calquera precaución é pouca.

Esperemos que se inaugure pronto a ¿obra? para poder disfrutar todos deste recunchiño, nunca mellor dito, canto antes.
Posted by Picasa

martes, 3 de marzo de 2009

Comunismo a la cubana

Sempre tiven interés en coñecer de primeira man cales son os verdadeiros resultados da praxis comunista. Por iso aproveitei estes dias para facer unha viaxe a Cuba, disfrutar do bon tempo, da boa musica, das suas xentes e mais ver de primeira man como viven.

Antes de falar do réxime en si teño a obriga de decir que a xente é encantadora. Vale a pena facer esa viaxe somentes por compartir opinions, puntos de vista e bos momentos con eles. Os cubanos facilitan moito todas estas cousas.

Asimesmo a paisaxe e digna de ver, o tempo axuda moito para disfrutar de todo, e son capaces de empaparte de toda a sua cultura e dos seus costumes. Unha viaxe que recomendo e que eu mesmo repetirei, xa que me quedaron moitas cousas por ver e por facer.

Agora tocalle o turno ao rexime comunista de Cuba. As ideas do comunismo, a esquerda levada á sua maxima expresión, son todo un alegato á igualdade, á primacía dos dereitos basicos e universais de toda a xente, sen excepcións (a vivenda, a educación, a sanidade non lle falla a ninguén), en choque frontal co libre mercado, e todo baixo a tutela do estado.



As ideas están moi ben, pero a realidade choca de raiz con todo este pragmatismo. Polo de pronto chama moito a atención que os poucos países que ainda teñen este sistema comunista estén todos baixo reximes dictatoriais. ¿Como pode ser que ideais deste tipo haxa que impoñelos pola forza?. A miña opinión é precisamente a de que como se trata de réximes en clara minoría frente aos reximes capitalistas, empregan unha actitude defensiva dun modo continuado. A isto hai que engadirlle que todo o que defenden os comunistas dase cuns niveis de calidade sumamente pobre, e dicir, todo o mundo ten dereito a unha vivenda pero que está en estado ruinoso, o acesso á sanidade e á educación é gratuíta pero sen case medios para que sexa de calidade, e as racións que reciben os seus cuidadanos non son capaces de taparlles a fame. Vendo como viven neste momento os cubanos hai que cerrarlles a posibilidade de coñecer como se vive fora de Cuba para poder defender esas ideas.



Por iso por todas partes hai mensaxes relativos a continuar coa "loita" fronte ás agresións que veñen do mundo capitalista, do libre mercado, pero sin explicar porque hai que facelo. Parecen curas.



O tecido económico en Cuba non existe. A iniciativa privada anulase por completo. O Estado é o unico patrón, que quere ter un control ferreo sobre todo. ¿Imaxinadesvos a un unico xerente dunha gran empresa que non delegue funcións en outras persoas e que queira ter absolutamente todo baixo o seu control?. Pois extrapolando iso a todo un país, pasa que ese control non é posible e todo se volve un caos.

A xente non encontra motivación ningunha para levantarse polas mañans e contribuir minimamente ao producto interior bruto. Polo tanto a unica alternativa que queda é a de abrirse ao mundo capitalista e permitir a empresas extranxeiras a explotación tímida de algúns negocios que por eles mesmos non son capaces, por exemplo, o turismo. O enemigo público número un do comunismo é agora quen manten a precaria economía dese país.

E permitir esa entrada leva a que paulatinamente o Estado vaia perdendo ese control sobre todo, polo que o rexime comunista cubano coido que ten os días contados.

A esencia do comunismo e da revolución que se puxo a andar en Cuba fai 50 anos está moi ben. Pero a sua posta en práctica adolece de grandes contradiccións. Para o único que serviu foi para crear iconos como o Che. E para que en nome do Che, unhos poucos dirixentes vivan mais ou menos ben, en contraposición da sociedade en xeral que non atopa un rumbo claro no que dirixir a sua vida.



Tan so espero que canto antes morra este rexime, que xa está condenado. Asi deixaranse de ver a nenos pedindo comida polas ruas, cos pes todos cheos de callos por non teren zapatos, xente pedindoche unha medicina para curar unha simple enfermidade de pel que lles amarga a existencia, ou que lles des unha simple revista para poder comparar como viven porque non lles cheira ben todo isto.

Os cubanos teñen un caracter aberto nun rexime que non lles permite falar. Teñen unha gran creatividade nun país onde non a poden empregar únicamente para poder subsistir. Tratase dun pobo por descubrir e que creo que nos pode sorprender. Espero que canto antes chegue ese momento mellor para todos, especialmente para eles.

lunes, 2 de marzo de 2009

Sorteo do meme traste galego


Habédesme perdoar polo retraso pero estiven de viaxe polas terras de Fidel e mais Raul Castro e non me foi posible facelo antes. Alí conectarse a internet é algo ao alcance dos servicios de información cubanos. Pero cheguei co tempo xusto para votar e mais facer o sorteo que nos toca.

Logo de ver os comentarios ata o dia 28, os números asignados a cada un son:


1. LM (a anfitriona e lianta de todo isto)


2. Zeltia.






















O sorteo non foi realizado ante notario, pero dou fe (eu) que non foi manipulado. E o gañador do sorteo é o amigo Chousa, home con sorte onde os haxa. Creo que o premio é merecido despois da premonitoria fotografia que nos aportou relativa ás eleccións. En fin, que despois de tanto esforzo hai que comer para repoñer forzas.


O mellor deste premio é que eu aforrome os gastos de envio, xa que o amigo Chousa é o que terá que achegarse por estas terras.


Felicidades ao gañador e a todos os agraciados nos distintos sorteos levados a cabo ao longo da blogosfera.

jueves, 19 de febrero de 2009

Guionizador para o galego

Non. O guionizador non é ningun aparato médico. Tratase dun software que nos indica onde temos que por os guions no noso idioma.
E util para xente coma min, que empregan a cotío o galego, pero que non somos capaces de seguir o ritmo dos normalizadores do galego.
Así podemos escribir dun xeito mais parecido ao galego normativo e depaso imos aprendendo algo mais.
Si credes que estades no grupo dos galego-falantes no que eu me atopo e pensandes que vos pode ser útil, podedes ver o seguiente vínculo da web de Mancomun, onde se explica o funcionameno e mais incluso se pode descargar.
http://www.mancomun.org/novas/mancomun.org/regras-de-guionizacion-para-o-galego-2.html

martes, 17 de febrero de 2009

Á SGAE non lle chega co cánon


A avaricia desta xente non coñece límites. Intentan exprimir ao máximo o ministerio de cultura "progre". Aproveita hoxe que maña sabe Deus quen estará.

Tras conseguir unha das suas pretensións enseguida se poñen mans á obra para sacar adiante outra das suas grandes ideas para as suas arcas. Hai que recoñecer que iniciativa non lles falla.

E á cidadanía que lle den morcilla. Como dice meu avó "ande eu quente.........".

Pois iso, que unha vez consiguen poñer en marcha o abusivo cánon dixital, non lles é suficiente e agora pretenden controlar todo o que facemos en internet. A idea é que as operadoras, despois de avisarnos tres veces seica, nos van a cortar a conexión ou nos van a reducir a velocidade que temos contratada, e pola cal estamos a pagar todos os meses.

E a SGAE sigue a insistir, despois de que a UE dixera non a esta proposta, e despois de que varias sentencias digan que o uso de programas P2P non é delito, e a mesma fiscalía lles reitere que o compartimento de arquivos non é delito.

Temos o referente de Francia, según eles, onde derón de baixa as suas liñas ADSL sobre catro millons de abonados. Claro que nós somos dos últimos de Europa en número de fogares conectados. ¿Como poderíamos soportar ese número de baixas?.

Pois a resposta parece sinxela: menos ingresos para as operadoras, menos beneficios, e polo tanto, mais parados nese sector e a engrosar as listas do INEM. Parece que non é o mellor momento para reclamar medidas deste tipo, pero claro, a esa pandilla de egoistas a sociedade dalles igual mentres eles teñan os bolsillos cheos.

Iso sí, mentres forzan ao goberno amigo para que vaian a contracorrente e, o que é peor, contra toda a sociedade, menos eles mesmos, o cánon para, supostamente compensar esas actos non delictivos según a Xustiza, que creo recordar que é un poder do Estado, pero que según a SGAE si o son (que teñen mais poder que a Xustiza) sigue a engrosar as arcas desa pandilla de "chupopteros".

E siguen a esixir, aparte dese cánon, o pago de dereitos de autor por obras de autores aos que representan, de tal forma que están en posición de reclamar o pago de 518 euros a un grupo de discapacitados por representar obras de teatro nun festival benéfico. Eso sí que é ser progresista e o resto son caralladas, digo eu.
Pois eu sigo poñendo imaxes cuxa autoría creo que é miña pero polas cales teño que pagar eu á sociedade de autores polo CD que necesito para gardar. Asi que non se vos ocurra pagar a vós.


miércoles, 4 de febrero de 2009

O poder da mente


Pouco sabemos do que é capaz de facer o cerebro, o gran ordenador xamais creado. Todos sabemos o valor que temos gardadiño dentro do noso cráneo, sin o cal non seriamos capaces de facer nada, nin siquera de vivir. Todo o funcionamento do noso corpo, forma de actuar, forma de pensar, etc. debemosllo ao noso cerebro. Aspectos conscientes e inconscientes do noso ser que é capaz de controlar a seu antollo.



¿Cantas veces quixemos saber o que pensaba outra persoa sobre un determinado tema?, ¿cantos segredos temos para nós e que se irán para a nosa tumba?, ¿cantas cousas queremos expresar dalgunha forma e non somos capaces de facelo?, ¿cantos soños temos e que non recordamos ao día seguinte?.



Pois ben, a resposta a todas estas preguntas está moi próxima, parece ser. Un grupo de científicos xaponeses acaban de visualizar nunha pantalla en que está a traballar un cerebro calquera. E dicir, si vemos algo ou si pensamos en algo o cerebro está a traballar para conseguir eso. Con esta máquina foron capaces de ver en que traballaba o cerebro e visualizar o que o cerebro estaba a "visualizar" nese momento.



Isto implica que con este ordenador poderemos ver o que esta pensando un cerebro, os segredos deixarán de ser segredos, os soños poderanse ver en FullHD, e poderemos grabar pensamentos e soños nun ordenador para poder reproducilos as veces que queiramos e cando queiramos.



Algo impresionante e ao mesmo tempo inquietante ao pensar ata onde pederemos chegar con esta tecnoloxía.



A explicación deste experimento fixose no programa de cuarto milenio que podedes ver neste video.



¿Como se vos queda o corpo?


Foto: ¿En qué estará pensando o can?


viernes, 30 de enero de 2009

Manifesto pola solidariedade



Chegou o dia. Hoxe o mundo dos blogues unímos as nosas forzas para facer chegar a todos os gobernos e a sociedade en xeral a inxustiza que supón que en pleno século XXI ainda haxa xente que morra de fame.


Chegou o momento de facernos notar i esperamos este manifesto de a volta ao mundo e se tomen as medidas necesarias para rematar coa fame no mundo.

Non quero deixar pasar esta ocasión para felicitar a Cornelius pola iniciativa posta en marcha e a toda a xente que fai posible a mesma.


Velaqui o texto completo:




-----------------------------------------------------------------------------------------------





QUEN SOMOS: Os que subscribimos este manifesto somos cidadáns no pleno uso dos nosos dereitos civís, e titulares da soberanía popular, da que emanan os poderes do Estado. Os asinantes dirixímonos a todos os cidadáns do mundo, coñecedores da situación de atraso, fame e enfermidade na que se atopa gran parte da poboación humana nun momento histórico, como o actual, no que se dispoñen dos suficientes medios políticos, económicos e científicos que puidesen solucionar estes problemas. Este manifesto ten vocación de universalidade, e vai dirixido a toda a humanidade, por iso a versión orixinal en español será traducida a diversas linguas, pois o noso propósito consiste en facer ouvir a voz da opinión pública nos lugares nos que se toman as decisións políticas e económicas do mundo.


A QUEN NOS DIRIXIMOS: Dirixímonos á clase política gobernante dos nosos países, composta por aqueles que eliximos, libremente, nunhas eleccións democráticas; así como aos máis altos mandatarios das Organizacións Internacionais, como a O.N.U. e aos Presidentes e Gobernos dos países máis ricos da terra.


MANIFESTÁMOSLLES:


1.- Que este texto ten a súa orixe na constatación da extrema situación de necesidade e de fame que sofre unha gran parte da poboación da Terra e na desigual e inxusta repartición de bens que existe actualmente no mundo.


2.- Que consideramos que dita situación é intrinsecamente perversa e non admisible nin moral nin eticamente, dado que todos os seres humanos nacen libres e iguais. Igualmente, temos presente que todos os cidadáns do mundo teñen eses dereitos desde o mesmo instante do seu nacemento e non como unha promesa futura cuxa conquista dependa da realidade política, social ou económica dos seus países.


3.- Que defendemos que é completamente inxusto, inmoral e un crime humanitario punible ante os tribunais internacionais e a Historia que, en pleno Século XXI, existan seres humanos que pasen fame no mundo, e que morran por iso. Que é un agravante dese crime que, existindo as leis internacionais suficientes, así como os medios técnicos, económicos e científicos para corrixir devandita situación, os que exercen o poder no mundo non leven a cabo as accións necesarias para solucionar o que xeracións futuras cualificarán de verdadeiro xenocidio no que serán culpables todos aqueles que, tendo os medios para solucionar o problema, non os empregaron. 4.- Que consideramos que esta inxusta situación é contraria ao dereito Natural, aos Dereitos humanos e ás normas da máis elemental ética, e entendemos que chegou o momento de que a voz da opinión pública esixa dos seus gobernantes o final de tal estado de cousas.


5.- Que o presente manifesto non é un manifesto utópico; e que tampouco é un manifesto político, nin se pretende co mesmo a instauración dunha nova orde política ou socio-económico mundial, nin ningún menoscabo do tecido empresarial, sanitario e social do mundo desenvolvido, senón a máis elemental xustiza cos desfavorecidos.


POR TODO ISO, ESIXIMOS aos nosos GOBERNANTES:


1.- A adopción de medidas inmediatas e urxentes para paliar tal situación de fame, enfermidade e desnutrición no terceiro mundo. Consideramos que tales medidas non constitúen unha utopía, senón que son perfectamente viables e posibles.


2.- Manter o compromiso de cumprir os Obxectivos do Milenio que, establecidos por Nacións Unidas no ano 2000, definen os principios aos que ha axustarse a actuación dos paises e do sistema económico internacional para superar, co horizonte fixado en 2015, as inxustizas que afectan á humanidade.


3.- A realización de accións solidarias sistemáticas cos países máis desfavorecidos e que se estableza unha orde lóxica e humana de prioridades na política económica, con proxectos intelixentes que creen riqueza e postos de traballo nos países pobres, facilitando un desenvolvemento sustentable e un progreso que lles axude, ademais, á consolidación dunha rede sanitaria, económica e social estable que faga imposible o retorno á situación de partida e favoreza a consolidación dun réxime político interno democrático.


4.- Que se tomen as medidas necesarias para que os países ricos destinen unha parte dos seus orzamentos á creación de riqueza e de empresas nos países máis desfavorecidos; así como a adopción dun acordo internacional, que debería subscribirse na ONU de obrigado cumprimento para os países desenvolvidos.


5.- A implantación dun código ético que regule a estratexia das empresas multinacionais, así como a eliminación dos paraísos fiscais e a aplicación da taxa Tobin ás transaccións comerciais internacionais, que permita crear un fondo de solidariedade xestionado por Nacións Unidas.


6.- Non aceptaremos simples declaracións de principios que non se traduzan en políticas concretas. En definitiva, APELAMOS ao sentido da xenerosidade e da humanidade de todos, e fundamentalmente da clase política internacional.


Desde a terra que espera e cre firmemente na Solidariedade que constrúa un mundo mellor e máis xusto, a 30 de xaneiro de 2009""





------------------------------------------------------------------------------------------------





MANIFIESTO POR LA SOLIDARIDADQUIENES SOMOS:Los que suscribimos este manifiesto somos ciudadanos en el pleno uso de nuestros derechos civiles, y titulares de la soberanía popular, de la cual emanan los poderes del Estado.Los firmantes nos dirigimos a todos los ciudadanos del mundo, conocedores de la situación de pobreza, hambre y enfermedad en la que se encuentra gran parte de la población humana en un momento histórico, como el actual, en el que se disponen de los suficientes medios políticos, económicos y científicos que pudieran solucionar estos problemas.Este manifiesto tiene vocación de universalidad, y va dirigido a toda la humanidad, a cada ser humano que habita el planeta, para que tome conciencia de la terrible situación a la que se enfrentan millones de personas y de alguna manera actúe en consecuencia para terminar con esta insostenible situación. Por ello la versión original en español será traducida a diversas lenguas, pues nuestro propósito consiste en hacer oír la voz de la opinión pública en los lugares en las que se toman las decisiones políticas y económicas del mundo.


A QUIÉN NOS DIRIGIMOS:Nos dirigimos a la clase política gobernante de nuestros países; así como a los más altos mandatarios de las Organizaciones Internacionales, tales como la Organización de las Naciones Unidas, y a los Presidentes y Gobiernos de los países más poderosos económicamente de la Tierra.


LES MANIFESTAMOS:


1.- Que este texto tiene su origen en la constatación de la extrema situación de necesidad y de hambre que sufre una gran parte de la población de la Tierra y en el desigual e injusto reparto de bienes que existe actualmente en el mundo. Entendemos que la ecuanimidad y la armonía en el mundo tienen por base el reconocimiento de la dignidad intrínseca y de los derechos iguales e inalienables de todos los miembros de la familia humana, por lo cual es inadmisible que una gran parte de la población mundial tenga que enfrentarse a una realidad tan precaria, a tal grado de injusticia y desigualdad, a tanta hambre, pobreza y desnutrición.


2.- Que consideramos que dicha situación es intrínsecamente perversa y no admisible ni moral ni éticamente, dado que todos los seres humanos nacen libres e iguales. Igualmente, tenemos presente que todos los ciudadanos del mundo tienen esos derechos desde el mismo instante de su nacimiento y no como una promesa futura cuya conquista dependa de la realidad política, social o económica de sus países.


3.- Que defendemos que es completamente injusto, inmoral y un crimen humanitario punible ante los tribunales internacionales y la Historia que, en pleno Siglo XXI, existan seres humanos que pasen hambre en el mundo, y que mueran por ello. Que es un agravante de ese crimen que, existiendo las leyes internacionales suficientes, así como los medios técnicos, económicos y científicos para corregir dicha situación, los que ejercen el poder en el mundo no lleven a cabo las acciones necesarias para solucionar lo que generaciones futuras calificarán de verdadero genocidio en el que serán culpables todos aquellos que, teniendo los medios para solucionar el problema, no los hayan empleado.


4.- Que consideramos que esta injusta situación es contraria al Derecho Natural, a los Derechos Humanos y a las normas de la más elemental ética, y entendemos que ha llegado el momento de que la voz de la opinión pública exija de sus gobernantes el final de tal estado de cosas.


5.- Que el presente manifiesto no es un manifiesto utópico; y que tampoco es un manifiesto político, ni se pretende con el mismo la instauración de un nuevo orden político o socio-económico mundial, ni ningún menoscabo del tejido empresarial, sanitario y social del mundo desarrollado, sino la más elemental justicia con los desfavorecidos.


POR TODO ELLO, EXIGIMOS A NUESTROS GOBERNANTES:


1.- La adopción de medidas inmediatas y urgentes para paliar tal situación de hambre, enfermedad y desnutrición en el tercer mundo. Consideramos que tales medidas no constituyen una utopía, sino que son perfectamente viables y posibles.


2.- Mantener el compromiso de cumplir los Objetivos del Milenio que, establecidos por Naciones Unidas en el año 2000, definen los principios a los que ha de ajustarse la actuación de los países y del sistema económico internacional para superar, con el horizonte fijado en 2015, las injusticias que aquejan a la humanidad.


3.- La realización de acciones solidarias sistemáticas con los países más desfavorecidos y que se establezca un orden lógico y humano de prioridades en la política económica, con proyectos inteligentes que creen riqueza y puestos de trabajo en los países afectados, facilitando un desarrollo sostenible y un progreso que les ayude a la consolidación de una red sanitaria, económica y social estable que haga posible el retorno a una situación de partida igualitaria.


4.- Que se tomen las medidas necesarias para que los países ricos destinen una parte de sus presupuestos a la creación de riqueza, de empresas y de fuentes de trabajo en los países afectados; así como la adopción de un acuerdo internacional, que debería subscribirse en la ONU de obligado cumplimiento para los países desarrollados.


5.- La implantación de un código ético que regule la estrategia de las empresas multinacionales, así como la eliminación de los paraísos fiscales y la aplicación de la tasa Tobin, ú otra similar, a las transacciones comerciales internacionales, que permita crear un fondo de solidaridad gestionado por Naciones Unidas.


6.- No aceptaremos simples declaraciones de principios que no se traduzcan en políticas concretas. En definitiva, APELAMOS al sentido de la generosidad y humanidad de todos, y fundamentalmente de la clase política internacional económicamente poderosa.


Desde la tierra que espera y cree firmemente en la Solidaridad que construya un mundo mejor y más justo, a 30 de enero de 2009"

miércoles, 28 de enero de 2009

O meu primeiro meme traste

Despois do encargo de LM botome mans á obra para configurar o meu primeiro meme do traste galego.

Eu que son de Carballedo podía sortear unhas landras, pero como o seu sabor soio ten gracia dentro dun porco celta, e os cocidos xa se fan ben en Lalín, eu propoño como produto de referencia unha posta de "carne ao caldeiro". Claro que quen gañe vai ter que vir á feira de Castro a comela posto que enviandoa xa non ten gracia.

Velai o premio: unha visita a Carballedo para probar no situ unha boa posta de carne ao caldeiro o dia de feira.

E quen ha de seguir co privilexio de ser "trasteador" de honra?

1. Chousa, que ten moita gaña de falarnos do pan de Antas, ou equivocome?

2.Artabria, que entre o aburrida que está e o mal que a atende o medicucho precisa un cambio de aires axiña

3.Raposo, que a min tenme pinta que de boas comidas entende un rato largo.


Comentade e entraredes no sorteo deste prestixioso premio. Por certo, con isto imos gañar un par de kiliños.

lunes, 26 de enero de 2009

Os pobres ou ricos deste país.



Reproduzo textualmente un correo destes que se envia sin saber moi ben de onde sae, nin porque, nin para quen, nin de que maneira, pero que ao cabo de un chisquiño chega á caixa de entrada dos nosos xestores de correo.


Trata con unha gran claridade o porque en España somos ricos, ¿ou pobres?. E a mín que me gusta a claridade digo igualmente que ten toda a razón, ¿ou non?.


Non sei se a realidade económica de EE.UU se pode empregar como exemplo neste momento, pero plasma a nosa dun modo maxistral. A ver que vos parece:








Le envié a un amigo que vive en EE.UU. un e-mail con una pregunta:¿Por qué somos pobres los españoles?
Esta fue su respuesta desde EE.UU.:
Hola, cómo se ve que los árboles no te dejan ver el bosque….
¿Cómo puedes llamarte pobre, cuando eres capaz de pagar por un litro de gasolina más del triple de lo que pago yo? ¿Cuando te das el lujo de pagar tarifas de electricidad, de teléfono y móvil un 80% más caras de lo que me cuestan a mí? ¿Cómo puedes llamarte pobre cuando pagas comisiones por servicios bancarios y tarjetas de crédito el triple de lo que aquí nos cuestan, o cuando por un auto que a mi me cuesta 2.000 dólares ustedes pueden pagar el equivalente a 20.000 dólares?
¿Por qué ustedes sí pueden darse el gusto de regalarle 18.000 dólares al gobierno y nosotros no?
¡NO TE ENTIENDO!
Nosotros, los habitantes de Florida, somos pobres. Por eso el Gobierno Estatal, teniendo en cuenta nuestra precaria situación financiera, nos cobra sólo el 2% de IVA (más otro 4% que es Federal; total = 6%) Y no el 16% como a ustedes los ricos que viven en España.
Además, son ustedes los que tienen “Impuestos de Lujo” como son los impuestos por gasolina y gas, por alcohol, cigarros, cigarrillos, cerveza, vinos, etc. que alcanza hasta el 320% del valor original, y otros como: Impuesto sobre la renta (impuesto sobre el sueldo), impuesto sobre automóviles nuevos, impuesto a los bienes personales, impuesto a los bienes de las empresas, impuesto por uso del automóvil (de circulación). Y dichoso que todavía os dais el lujo de pagar un 16% de IVA por estos impuestos, además de todos los trámites y pagos nacionales y municipales (tasas).
Porque si ustedes no fueran ricos, ¿qué sentido tendría tener unos impuestos Nacionales, Autonómicos y Locales, de ese calibre?
¿POBRES?, ¿de dónde?
Un país que es capaz de cobrar el IMPUESTO A LAS GANANCIAS Y A LOS BIENES PERSONALES por adelantado (mediante retenciones) como España, necesariamente tiene que nadar en la abundancia, porque considera que los negocios de la nación y de todos sus habitantes siempre tendrán ganancias a pesar de saqueos y asaltos, mordidas, terremotos, sequía, invierno, corrupción, saqueo fiscal e inundaciones y por supuesto seguro que todos deben ganar muchísimo.
Los pobres somos nosotros, los que vivimos en USA y que NO pagamos impuesto sobre la renta si ganamos menos de 3.000 dólares al mes por persona (más o menos 2.200 €). Vds. tienen además el IBI, impuestos de basuras, impuestos sobre el consumo de Agua, Gas y Electricidad.
Y allí pagan seguridad privada en bancos, urbanizaciones, municipales, etc. mientras que nosotros nos conformamos con la pública. Allí hasta envían a los hijos a colegios privados, y mire si seremos pobres aquí en EE.UU., que las escuelas públicas nos prestan los libros de estudio previendo que no tenemos con qué comprarlos.
A veces me asombra la riqueza de los españoles que piden un préstamo cualquiera, y son capaces de pagar el 8% mensual de intereses, como mínimo. No como aquí, que apenas llegamos al 8% anual (generalmente 7.8%), justamente porque NO estamos en condiciones de pagar más.
Supongo que, como todo rico, tiene un auto y que está pagando un 8% ó 10% anual de seguro; si le sirve de información, yo pago sólo 245 dólares por año. Y como les sobra el dinero, ustedes si pueden efectuar pagos anuales en concepto de eso que ustedes llaman IMPUESTO DE CIRCULACION, (a parte de la ITV , zona verde, zona azul, aparcacoches forzosos, etc. mientras que acá nosotros no podemos darnos esos lujos y pagamos 15 dólares anuales por el STICKER sin importar qué modelo de auto conduzcas, pero claro, eso es para gente de recursos).
¡¡¡ ESO ES SER RICO!!!
Ser rico, es tener 86.000 concejales, casi 9.000 alcaldes, 17 Presidentes de Autonomías, casi 1.600 parlamentarios autonómicos, 350 diputados en Cortes, 300 Senadores, 200 parlamentarios en Estrasburgo, una Casa Real, 20 Ministros y todos sus adláteres (paradójicamente a menor rango, mayor sueldo, hay alcaldes que ganan mas que el presidente del Gobierno), todo esto para un país tan pequeño como el suyo.
¡¡¡ ESO ES SER RICO!!!
Vamos, se quedaron en ESPAÑA porque son RICOS. Somos los pobres como yo los que nos vinimos a probar suerte a otros lados.
Bueno, le mando un abrazo y ahí luego me cuenta cómo les va con el nuevo presupuesto, lo que sí es seguro es que les aumentarán más los impuestos. Pero no se preocupen, que la inflación se los va a diluir.
Pero bueno eso es lo de menos cuando se tiene el dinero para pagarlos. Y tengan por seguro que en el próximo discurso le van a dar un tremendo aplauso a su presidente.Además eso es lo que hay que pagar por vivir en la 8ª potencia mundial, el mejor lugar del mundo y tercero donde la gente se siente más feliz del planeta.
Un saludo:Su pobre amigo inmigrante.
Foto: Bullicio debido á bonanza económica do noso país.