Pois eu, como son de Lugho, entrei ahi e pedín un viño e unhas rabas de calamar. E o home era tan simpático que ata me ia por eles á cociña da sua casa, e todo.
En fin, como din os entendidos do marketing, non hai coma as mensaxes directas e impactantes; pero tanto, tanto!
Foto: Zapateiro (non é o mote dunha tasca) de San Vicente de la Barquera
En fin, como din os entendidos do marketing, non hai coma as mensaxes directas e impactantes; pero tanto, tanto!
Foto: Zapateiro (non é o mote dunha tasca) de San Vicente de la Barquera
3 comentarios:
E que na actualidade tanto che poñen unhas tapas coma un tapón... jajaja. Mira ti por onde tal vez volvan a recuperarse oficios medio perdidos coma o de zapateiro (con minúscula); claro que agora igual teñen que renomealo e pasarán a chamarlle..."tapeiro"?
Unha aperta, e xa me dirás como son as rabas de calamar (eu, que tamén son de Lugho so coñezo os rabos de polbo.
Benquerido chousa. As rabas é un prato típico dos piscolabis cántabros e sonche, nin mais nin menos, que os rabos do calamar rebozados.
Cala, cala, que a min tamén me chamou a atención.
¡Pois iso, que xa non hai quen poña unhas tapas ou unhas suelas aos zapatos como se facía antes oh!!!!
e o de sapateiro aos teus sapatos? nom percebo nada... zapatos, rabos, rabas, suelas... este mundo já nom é o que era...
beijos
Publicar un comentario