Anfibio

Unha cualidade que ansiamos os humanos é a de movernos con total liberdade. De ahí que, dende tempos inmemoriais, o home busque e invente trebellos que nos permitan movernos por terra, mar e aire.

Ansiamos movernos con liberdade pero logo non disfrutamos desas viaxes e facémolas con rapidez posto que as consideramos unha perda de tempo. Buscamos coches con centos de cabalos, avións que voan á velocidade do son ou barcos que rompen as olas antes de que rompan elas.

E todo isto ainda co risco de perder a vida no intento. ¿Non sería mellor disfrutar do que ansiamos?

Foto: ¿Vehículo anfibio?

O Conxuro da queimada

"Mouchos, coruxas, sapos e bruxas. Demos, trasnos e dianhos, espritos das nevoadas veigas. Corvos, pintigas e meigas, feitizos das mencinheiras. Pobres canhotas furadas, fogar dos vermes e alimanhas. Lume das Santas Companhas, mal de ollo, negros meigallos, cheiro dos mortos, tronos e raios. Oubeo do can, pregon da morte, foucinho do satiro e pe do coello. Pecadora lingua da mala muller casada cun home vello. Averno de Satan e Belcebu, lume dos cadavres ardentes, corpos mutilados dos indecentes, peidos dos infernales cus, muxido da mar embravescida. Barriga inutil da muller solteira, falar dos gatos que andan a xaneira, guedella porra da cabra mal parida. Con este fol levantarei as chamas deste lume que asemella ao do inferno, e fuxiran as bruxas acabalo das sas escobas, indose bañar na praia das areas gordas. ¡Oide, oide! os ruxidos que dan as que non poden deixar de queimarse no agoardente, quedando asi purificadas. E cando este brebaxe baixe polas nosas gorxas, quedaremos libres dos males da nosa ialma e de todo embruxamento. Forzas do ar, terra, mar e lume, a vos fago esta chamada: si e verdade que tendes mais poder que a humana xente, eiqui e agora, facede cos espritos dos amigos que estan fora, participen con nos desta queimada."

Asegúrovos que non quedou nadiña, e pronto pasamos do conxuro ao aturuxo.