¿Que é a felicidade?

Esta pregunta, fácil de facer e difícil de contestar, fixolla unha muller a unha periodista que foi a pasar con ela uns dias mentres lle facía unha reportaxe. Ela facía esa pregunta porque creia que nunca fora feliz, e se algunha vez o fora non se percatara de tal cousa.
A periodista non lle soupo contestar. Non sabía que dicir. Considerábase feliz pero non sabía cal era a receita para poder selo.
Esta pregunta, na que nós reparamos pouco, ela se a facia moitas veces durante o dia. Vivia nun pequeno poblado de Bolivia, separada e con cinco fillos que tiña que sacar adiante aos cales lles quería dar todo o que ela non tivera. A sua casa era moi pequena, cálida, a pesar dos moitos grados baixo cero do exterior nese altiplano boliviano.
E o seu medio de vida era a explotación dunha mina abandonada (porque xa non era rentable) que había naquel lugar. Non tiña outro xeito de vivir. Só había pedras arredor dela. Pasaba xornadas eternas a centos de metros baixo terra, extraendo pedras coa única axuda das suas escaralladas mans e sen ningún tipo de medida de protección de riscos laborais.
Todo para sacar uns pesos que, despois de pagar a electricidade para manter a calidez do fogar, e os estudos dos seus pequenos, tan so lle quedaba para poder ir unha vez ao mes á cidade mais próxima (tres horas en autobús) para poder ducharse en auga quente ela e mais os seus pequenos. Era un dia moi especial para eles. Tamén mercaban algunha comida que se poidera conservar fora dun frigorífico.
Ás veces tiñan unha visita nalquel inhóspito lugar. A do seu ex-marido i ex-pai, borracho e con aires amenazantes, que lles entraba na vivenda de noite porque a porta de entrada non tiña pechadura nin era blindada, perturbando os seus poucos intres de verdadeiro descanso.
Aquela muller que se preguntaba si algunha vez fora feliz, a pesar de sospeitar que nunca o fora, entre lágrimas, non dubidaba nadiña á hora de meterse naquela mina abandonada que en calquer momento podía enterrala en vida, co fin de sacar adiante á sua familia.
Non sabía vivir doutro xeito, nunca saira daquel lugar infernal, pero sabía que os seus fillos tiñan que estudar para poder escapar daquel lugar e ter a oportunidade de vivir felices. Con ese esforzo diario arriscaba a sua vida colocandoa nunha diana, sen saber mentres arrancaba coas uñas as entrañas desa mina, si voltaría a ver a eses fillos que tanto quería e polos que tanto loitaba.
Non era feliz porque non sabía o que era ser feliz. Porque ningúen lle dicia que era a felicidade.
¡Feliz ano 2010 para todos!

Foto: Mans en busca da felicidade.

Si queres ver o programa preme aqui.

Metéronnola dobrada

Todavía estou a escoitar as palabras da Ministra de Cultura, ao pouco da sua toma de posesión, cando nos dicia a toda a sociedade que a finalización da guerra aberta entre internautas e sociedades xestoras de dereitos de autor pasaba por escoitar a todas as partes e chegar a unha solución consensuada. Non podía ser doutro xeito cando a carta de presentación do governo ZP é o talante.
Pois ben, dun xeito moi sutil e nun recunchiño (para ver si no-la colaban) do anteproxecto de lei de economía sostible, esa lei que pretende arranxar todos os nosos problemas dun plumazo, autorizase á propia ministra do consenso a que peche calquera web que vulnere algún dereito de propiedade intelectual, sin necesidade de orde xudicial.
Supoño que a estas alturas na SGAE estarán a facer unha boa festa, como marcan os cánones, os que cobran, claro.
E eu, que son moi ben pensado, estou CASE seguro de que, si esta iniciativa de lei vai adiante, os propios integrantes da SGAE (onde inclúo ata o porteiro e mailo apuntador) serán os primeiros en renunciar a todos aqueles ingresos que proveñen deses cánones, anteriormente citados, que surxiron pola ameaza que supuñan as novas tecnoloxias para o pan de todo-los, anteriormente citados, integrantes da SGAE (onde inclúo ata o porteiro e mailo apuntador), posto que esa ameaza xa non será tal e non se xustifica seguir cobrando por ditos conceptos.
Repito!!!. Eu son ben pensado. E se estivera errado entón seguirían sendo uns buítres carroñeiros, que comen toda a merda que lles facilita este governo tan talantoso.

Cuestión de tamaño

Hoxe vin unha nova que chamou poderosamente a miña atención e que vos paso a relatar. A NSA (Axencia de Seguridade Nacional de EE.UU), algo así como o CNI español, planea contruir un enorme centro de procesamento para almacenaren os datos das suas investigacións i espionaxe de telecomicacións. Ese centro tería unha capacidade, nada mais e nada menos, que de un Yottabyte.

¿E que carallo é un yottabyte?. Fácil; un yottabyte é igual a 1024 zettabytes; un zettabyte é igual a 1024 exabytes; e un exabyte é igual a 1024 pettabytes; un pettabyte é igual a 1024 terabytes (esto xa me soa algo); e seguro que todos sabedes que un terabyte é igual a 1024 gigabytes. E dicir, un yottabyte equivale a 1.000.000.000.000.000 GB (ainda que me de vergoña dicilo, prometo que non son capaz de pronunciar de viva voz esta cifra).

Mirade o astronómico deste cifra que todos os discos duros de todos os ordenadores domésticos do mundo non chegarían, todos xuntos, a unha capacidade de 1 zettabyte.

Imaxinade un mundo no que todas as conversacións a través dun movil do mundo poideran ser almacenadas e ainda sobrara sitio para gardar fotografias por satélite de cada un dos nosos movementos.

Visto así casi da gañas de botarse a temblar, pero non me neguedes que non se trata dunha forma de colonialismo ben moderna. Para que logo digan que o tamaño non importa.

Foto: ¿Cantas pombas farían falla para transmitir un yottabyte de datos?

Aniversario

Tal dia coma hoxe de hai un ano comenzou este recunchiño a dicir cousas, sen guión pero con emoción. Todo o que sentia fíxose eco entre todos vós, e todos vós replicastes o que sentiades.

Logo partin a outros lugares virtuais, a navegar polos ceros e uns, para chegar ás vosas entrañas, aos vosos corazóns, e pronto nos chegamos a coñecer, ainda que solo fora un pouquiño, que é como sempre se coñecen ás persoas: un pouquiño.

I é que detras de toda esta parafernalia atopámonos unha chea de persoas, que si non fora pola tecnoloxía igual nunca nos encontraríamos coa profundidade con que o facemos a cotío.

Por elo hoxe estou de celebración. E como non podía ser doutro xeito, espero celebrar moitos aniversarios mais. ¿Unídesvos á miña festa?

Xustiza de risa

Somos capaces de coñecer a idade dunha alimaña fosilizada (que non fala) de centos e miles de anos. Con unha análise de ADN podemos distinguir a calquera persoa de entre todos os seus semellantes. Coñecemos o xenoma ao dedillo, ata o punto de crear un ser idéntico a outro.
E con todo isto non somos capaces de saber a idade dun mozo de 17 anos (ou de 19), que aínda está vivo, e que de momento fala.
Todo isto non deixaría de ser unha mera situación curiosa que nos permitiría rirnos do sistema xudicial que nos tutela.
Pero cando por este despropósito uns mariñeiros están secuestrados un dia mais e as súas familias non saben case nada de como se atopan, entón é cando un se cabrea.
Mentres os peritos analizadores de dentes cambian de opinión diariamente, e os xuíces pásanse a pataca coma se lles fora estourar nas mans, estamos a por en risco a vida dos nosos conviciños.
I eu digo: ¿si non se da sabido a idade do pirata polos dentes, non será mellor partirllos e que el mesmo diga a idade que ten? (método tradicional). I é que este método ás veces funciona e con un 100% de probabilidades de éxito.
Que alguén pense dunha vez nos secuestrados do Alakrana.

Foto: Atuneiro á deriva

Crise

Eu, que tendo a ser mais materialista que espiritual, sempre crin que o problema que estamos a padecer era debido a unha crise económica sen precedentes, fronte os que argumentaban que o que estamos a vivir é debido a unha crise de valores.

Pois ben!!!. Acábanme de convencer os segundos, despois de ver os motivos polos que pechan os negocios. Este é o cartel que aparece na porta do que antes era unha cafeteria.

Pero este non é o único, pois xusto ao lado aparece este outro,

Crise de valores en toda regla, que levou a engrosar a lista de parados a todos os empregados desta empresa.

E para colmo de males hai quen é o demo e escribe coma o demo.

P.D.: Tomo nota do tirón de orellas de Zeltia, que xa me dixo que ia sendo horas de actualizar o blogue.

Marionetas

Todo periodista aspira a ser independente. Toda información debe darse coa maior obxetividade posible, minimizando os sesgos.

Mais resulta que a información é poder, polo que convértese nunha meta manipular a información de xeito que se plasme como un desexa. E para iso empréganse periodistas e empresas de comunicación.

Liña editorial se lle chama ao don de aplicar un sesgo cara un determinado lado, impedindo que a información chegue a nós con obxetividade e impedindo aos periodistas dicir o que pensan de verdade. Igualiño que marionetas movidas con fios.